Heemschut Gelderland ondersteunt het besluit van Wageningen Monumentaal.
Vandaag hebben wij aan het college van B&W van Wageningen een brief verstuurd, waarin wij mee delen er van af te zien om verder bezwaar te maken tegen het collegebesluit van 3 maart jl. om niet verder te handhaven inzake het rijksmonument Grebbedijk 6.
Na jarenlang actie voeren en procederen is het ons niet gelukt om het monument te redden. Het resultaat van dit alles dat de eigenaren – verenigd in de ‘Stichting Gemeente Wageningen Knapt Op’[1] - ongestraft het rijksmonument Grebbedijk 6 te gronde hebben kunnen richten.
Al in 2002 trok gemeenteraadslid Arno Boon hierover aan de bel. “Onmacht bij verloedering rijksmonument” kopte de Veluwepost toen. In het artikel stond: “De gemeente laat er vanuit ambtelijk en bestuurlijk oogpunt geen twijfel over bestaan dat instandhouding van het rijksmonument van belang is”. Maar er gebeurde jarenlang helemaal niets. In juni 2011 probeerden wij tevergeefs via de rechter handhavend optreden van de gemeente af te dwingen. Buitengewoon jammer was dat bij de enige keer dat de gemeente wel bereid bleek te handhaven (in 2013), de eis aan de eigenaar onvoldoende was onderbouwd en daarom door de Raad van State werd afgewezen (20 augustus 2014). Maar zelfs na die uitspraak van Raad van State was handhaving door de gemeente nog mogelijk en nuttig geweest.
Voor Wageningen Monumentaal was de moedwillige verwaarlozing door de eigenaar en de weigering van de gemeente om in te grijpen onverteerbaar. Dat was reden om via de rechter ons gelijk te zoeken. De rechtbank gaf ons in 2015 nog gelijk. Daarnaast hebben wij zelf aan restauratiearchitect S. van Elteren opdracht gegeven voor een onderzoek naar de bouwhistorische waarden, bouwkundige kwaliteit en de mogelijkheden voor conservering en herbouw. Inmiddels zijn de schoorsteen en het dak ingestort. Tenslotte deed BOEi op ons verzoek een quick scan naar de mogelijkheden van herstel en herbestemming. Anno 2016 blijkt dat conservering en herstel dan wel herbouw van het monument en een exploitabele herbestemming onhaalbaar zijn. De oorzaak hiervan ligt niet in de beoordeling van monumentale waarden of in de kosten van het herstel dan wel herbouw, maar met name in de hoge verwervingskosten van het perceel en het gebouw (een exorbitante vraagprijs van de eigenaar!).
Deze situatie kon ontstaan doordat de gemeente Wageningen er sinds 2002 stelselmatig van heeft afgezien om gebruik te maken van haar wettelijke bevoegdheid (in het kader van de Monumentwet 1988) om handhavend op te treden. Nu in 2016 moeten wij helaas concluderen dat eventueel handhavend optreden door de gemeente hoogstens nog zou leiden tot conservering van het zeer ernstig vervallen monument. Er is geen perspectief op herstel en hergebruik van het monument meer. Vooral omdat van de eigenaar geen enkele medewerking is te verwachten.
Wageningen Monumentaal betreurt de gang van zaken, maar heeft na intensief beraad besloten om af te zien van verder procederen. Het monument is er niet meer mee te redden.